Strovuur – Gerwin van der Werf
ISBN 978 90 254 5884 3
uitgeverij Atlas Contact
“Ik ben Fay, zeventien jaar, ik heb een tattoo op mijn
schouder en een gaatje in mijn hart. Verder ben ik normaal, je ziet niks aan
me, ik ben goed in niet opvallen.” Dit staat ergens op de eerste bladzijde van
Strovuur.
Als je zeventien jaar bent hoor je eigenlijk nog jong en onbevangen van het leven te mogen genieten, het leven hoort jou zonder volwassen zorgen te overkomen. Dat dat voor Fay niet opgaat kun je teruglezen in dat ene zinnetje “ik ben goed in niet opvallen”. Strovuur is haar verhaal.
Als je zeventien jaar bent hoor je eigenlijk nog jong en onbevangen van het leven te mogen genieten, het leven hoort jou zonder volwassen zorgen te overkomen. Dat dat voor Fay niet opgaat kun je teruglezen in dat ene zinnetje “ik ben goed in niet opvallen”. Strovuur is haar verhaal.
Strovuur betekent explosieve reactie, iets wat je niet
direct associeert met iemand die in de luwte wil blijven. En toch past de titel
wel bij het verhaal van Fay, al was het maar vanwege het impulsieve, korte termijn
karakter van haar neef en metgezel Elvin met wie ze in een verroeste Mitsubishi
Sapporo redelijk halsoverkop naar Parijs vertrekt. Ook het feit dat de trip
kort is (slechts 6 dagen) en bol staat van absurde gebeurtenissen en
ontmoetingen (hevig) kun je zien als een verklaring van de titel.
De verschillen tussen Fay en haar neef zijn groot, toch zijn
ze heel close met elkaar. Fay denkt dat dit komt omdat hij haar aardig vindt,
het is namelijk heel bijzonder dat iemand haar aardig vindt. Later voegt ze er
aan toe dat zij Elvin niet wil veranderen, dat ze hem neemt zoals hij is en dat
ze in tegenstelling tot anderen gewoon veel geduld met hem heeft.
Hij is lager geschoold, handelt
impulsief, heeft een kort lontje maar kan ook goed relativeren als hem dat
uitkomt: eerst maar even een dutje doen als je een lekke band krijgt. Zij is
een gymnasiummeisje, afwachtend, filosofisch ingesteld. Wat hebben ze bij zich
op de trip? Hij eigenlijk niets behalve zijn portemonnee en sigaretten terwijl
zij een tas met kleding en een altviool met zich meesjouwt. En een zwaar geheim.
Strovuur is een roadnovel waarin beschreven wordt hoe je aan
de harde werkelijkheid kunt ontsnappen. Fay heeft zo haar strategie, ze vertelt
haar verhaal, nee ze leeft haar verhaal. Het begint ergens op het Vlaamse
platteland, de Sapporo heeft zijn beste tijd gehad en al snel komen ze in de
problemen, vaak inherent aan de auto. Parijs is niet te vinden, er lijken
alleen maar volgende dorpen te bestaan. Wat ze wel vinden is een klooster. Fay
herkent dit van de vakanties van vroeger, het herinnert haar aan haar vader.
Opeens is ze geen afwachtende toeschouwer meer, maar creëert ze haar eigen
scène door een eeuwenoud muziekboek te stelen. Het muziekboek brengt haar
dichter bij haar vader, het geeft Strovuur een mystieke ondertoon.
Er is een parallel tussen Fay en haar vader te vinden.
Ergens in de loop van het boek lezen we dat hij verhalen vertelt, verhalen vol
inconsequenties. Fay betrapt hem er op maar hij zegt dat ze het verhaal niet
moet verpesten, alles in dienst van het verhaal. Fay heeft de kunst goed
afgekeken. Ze verstaat zelfs de kunst om verhalen in een verhaal te vertellen.
Tussen alle absurde ontmoetingen en avonturen door zijn er
de gesprekken tussen Elvin en Fay, die een kijkje naar binnen geven. We leren
ze beter kennen, we lezen iets over hun relatie en hoe zich die ontwikkelt, er
komt meer duidelijkheid over hun familiegeschiedenis en wat het boek zo
interessant maakt we krijgen een beeld over hoe ze zich voelen en wat hun
gedachtekronkels zijn. Er wordt ook geëxperimenteerd en ook dat voegt weer iets
toe aan het verhaal van Fay. Er is zelfs een moment van totale
gebeurtenisloosheid waarbij Fay zich afvraagt of dat woord wel bestaat, gelijk
geeft ze aan dat het zou moeten bestaan. En dat vind ik een logische
constatering want in alle hectiek biedt een moment zonder gebeurtenissen je
rust en ruimte om je gedachten te ordenen, dus geef dat moment dan ook maar een
naam het is er waardevol genoeg voor.
Fay leert veel tijdens haar trip, zo is er het moment dat ze
zich realiseert dat ze op het toppunt van ellende gelukkig kan zijn zolang ze
maar niet aan vroeger of later denkt. Gewoon mee liften met het heden, door
heel zen zelf stil te staan en de tijd zijn werk te laten doen. Het boek staat
vol met dit soort wijze lessen en het eind is zo verrassend relativerend dat ik
niet anders kan zeggen dan: “Lees het en leef daarna je eigen verhaal, want dat
is een goede strategie om aan de harde werkelijkheid te ontsnappen.”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten