zondag 14 augustus 2016

recensie: Lekhoofd - Haro Kraak

Haro Kraak - Lekhoofd 
ISBN 978 90 254 4741 0
uitgeverij Atlas Contact




Het enige wat ik hoef te doen is het spoor volgen naar huis. Zo eindigt Haro Kraak zijn vertelling over Noah Kremer. Een zin die je op velerlei manieren kunt interpreteren. 
Het boek volgt het spoor van de 16-jarige Noah, die in een revalidatiecentrum zit. Hoe hij daar terecht is gekomen wordt duidelijk door de terugblikken. Terugblikken met een mooie spanningsopbouw, zoals je bij een goede film op het puntje van je stoel kunt zitten, zo grijpt dit boek je bij de kladden: je wilt verder lezen, je wilt weten hoe het zit. Waarom zit hij daar? Hoe kwam het zover...

De kennismaking met de familie Kremer is een hilarisch beschreven zoektocht naar de weggelopen kat Boelie. Later blijkt dit een van de vele geheimen of niet uitgesproken zaken binnen de familie te zijn. Hebben ze in dit gezin wel echt oog voor elkaar? Vangen ze elkaars signalen wel op?
Emoties worden weggestopt, praten over Boelie maakt hem niet minder dood. En tranen zijn volgens vader Kremer nutteloos zilt vocht, van alle dieren zijn de mensen de enige soort die hier tijd aan verspilt.
Noah: 'Ik kan mijn moeder niet uitleggen wat er in mijn hoofd omgaat, wat ik zie, proef, voel en hoor. Het is alsof we in twee treinen zitten die kortstondig naast elkaar rijden, bijna op dezelfde snelheid, waardoor je, juist door de veilige kloof, ongegeneerd naar binnen kunt staren. Je kijkt en je komt heel dichtbij, maar echt contact is onmogelijk, en dan rijdt de trein alweer door en blijf je achter met het vlakke land en het lege uitzicht.' 
Door zijn ontmoeting met Teun Marsman komt hij erachter dat hij de wereld anders waarneemt dan anderen. In hun ogen is hij een freak, die sommen pas kan oplossen als de cijfers in de juiste kleur geschreven zijn. Hij kan geluiden en woorden proeven, ziet letters en cijfers in kleuren. Samen met Teun (wiens vader psychiater is) gaat hij op een ontdekkingstocht van de zintuigen om de grenzen van de perceptie te verkennen.  

Internet komt op en Noah komt er surfend achter dat er een naam is voor zijn afwijking: synesthesie (de grenzen tussen Noahs zintuigen waren geenszins waterdicht, er lekte van alles in zijn hoofd), maar voordat hij het Teun kan vertellen, storten de TwinTowers en Noahs wereld in. 

Het is Haro Kraak goed gelukt om de denkprocessen en de manier waarop Noah naar de wereld kijkt op papier te zetten. We zien een persoonlijk groeiproces van een tiener die opgroeit met de nodige hobbels en valkuilen. Daarnaast krijgen we ook een inkijkje in hoe zijn omgeving verandert en wat dat doet met relaties.

Een mooie fictieve roman, die extra leuk wordt door de naar de werkelijkheid gemaakte uitstapjes. Zo is er aanvankelijk heel subtiel en later overduidelijk de link naar Hendrik Marsman en zijn gedichten. Mooi is ook dat de naam Marsman nog een keer verstopt zit in het boek namelijk als de echte naam van de onder pseudoniem schrijvende Bernlef, wiens boek Hersenschimmen door Noah wordt gelezen. Prominent aanwezig zijn ook One Flew Over The Cuckoo's Nest en de muziek van Gorki. Muziek waar ik nieuwsgierig naar geworden ben omdat het een belangrijke rol in Noahs ontwikkelingsproces/genezing speelde.

Wat ik heel prettig vond aan dit boek, was de verrassende schrijfstijl van Haro Kraak. Zoals ik hierboven al schreef: hij past de realiteit mooi in in zijn verhaal, maakt gebruik van prachtige metaforen en kleurt sommige woorden opnieuw in door ze op een eigenzinnige manier in een zin te gebruiken. Een mooi voorbeeld hiervan is de vader die baantjes door de gang trekt als de familie zich klaarmaakt om Boelie te gaan zoeken.

Noah wil 16 blijven, het wordt immers nooit meer hetzelfde, de smaak van woorden is verdwenen... Doorzetten en zelf voor verandering zorgen is het advies en voor zijn 17e verjaardag krijgt hij een notitieblok om de lekkages in zijn hoofd op te schrijven. 

Tenenkrommend spannend is het eind, fantastisch naar een climax toegeschreven!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten